“Ik beschouw mijn mentaal welzijn als een emmerke:
Ik moet daar heel veel kleine gelukjes ingooien om dat emmerke vol te houden, maar als er gaatjes inkomen, dan loopt mijn emmerke leeg, en dan heb ik iemand nodig die rust neemt en die gaatjes met mij mee wil vullen.”
Wat.Een.Vibe.
Billie kwam binnen in de studio met een lach tot achter haar oren, ze keek er naar uit. Ik denk trouwens dat ik degene was die hier het meest nerveus voor was, want ook voor mij was dit een first. En amai, ben ik blij dat ik daarvoor Billie uitkoos! Een goedlachse, speelse vrouw, met een geweldige kijk op het leven.
We hebben samen gelachen en gehuild, want het ging diep. De rode draad in onze ontmoeting waren onze “rugzakskes”, en hoe elk van ons wel eentje meedraagt. De ene al wat groter en zwaarder dan de andere, maar uiteindelijk maakt dat niet uit.
“Ge hebt trauma met een grote T en met een kleine t. Mijn trauma met een kleine t kan voor iemand anders aanvoelen als trauma met een grote T, en omgekeerd.”
Ze vertelt over pesterijen op school, over hoe dat haar eetpatroon beïnvloedde, haar mentale gezondheid, en uiteindelijk haar persoon zelf.
Ik was altijd de grootste en dikste van de klas, er waren allemaal groepjes en ik paste nergens bij. Ook als karakter was ik ook altijd heel erg mezelf, ik heb nooit gezwegen, maar dat geeft voor heel veel weerbots, zeker als je lichamelijk niet helemaal sterk in je schoenen staat. De andere kinderen pesten mij om hoe ik eruit zag, dat ik dik was.
Toen ik tijdens de middag at, lachten ze mij uit. Tot op het punt dat ik helemaal niet meer wou eten.
Ik zat toen in het 1ste leerjaar, en mijn juf dwong mij om in de refter te blijven zitten tot mijn boterhammendoos op was.
Dus daar zat ik dan, helemaal alleen, en dan geraak je al helemaal afgezonderd van de groep, en dan is het van:
“Gij moet blijven zitten want gij zijt te dik dus gij moet speciale dingen eten.”, dus dat hielp al zeker niet.
Ik herinner me nog dat er een moment was dat mijn mama mij op school kwam halen en een andere mama tegen haar zei dat ze mij op de grond had gevonden:
“Het gaat niet goed met Billie”.
Dat moet voor mama mega intens geweest zijn, want zij kon daar uiteindelijk ook allemaal niet veel aan doen.
Kort daarna zijn wij verhuisd, en dat kwam voor mij heel goed uit. Weg van de pesterijen.
Maar ja, ge komt daar natuurlijk al met een rugzakske toe op een nieuwe school, en ge komt daar al toe met het idee van ja, nu kom ik hier aan in het 3de leerjaar en ik ken niemand.
Groepjes zijn al gevormd, dus wat gaat er gebeuren?
Ja, inderdaad: exact hetzelfde.
"Ik was het pesten zó beu, en ik was zó moe."
En toen had ik plots een klik in mijn hoofd, en begon ik plots te vechten op school.
Ik wist dat ik nergens bij hoorde, en het leek mij nog de enige uitvlucht.
Wat wel mooi was, was dat mijn ouders mij daarvoor respect gaven, dat ik eindelijk van mij afbeet.
Het nadeel is, eens ge in de fase zit dat je opkomt voor jezelf, dan wordt je heel snel zelf aanzien als de pester.
Dat is een heel dunne lijn, want niemand kijkt nog vanwaar die reactie komt, mensen denken alleen maar:
“Wat doet die nu?”
Weet, dat ik enkele stevige details weglaat uit dit gesprek. Dingen die ikzelf iets te persoonlijk vond.
De pesterijen gingen ver, maar ondanks haar verhaal blijft Billie lachen.
Zij is er ook van overtuigd dat alles wat gebeurde, haar de persoon heeft gemaakt die zij vandaag is.
En laat ik jullie even bevestigen dat die persoon ge-wel-dig mooi is.
Ze vertelt over de film “The Duff”.
Mij helemaal onbekend, maar die gaat over een meisje die omgaat met 2 prachtige vriendinnen,
en er wordt dat meisje verteld dat de vriendinnen altijd iemand kiezen die minder mooi is zodat ze zelf mooier lijken.
Dat is dus helemaal in mijn hoofd gekropen, want als ik nu in groep ergens ben denk ik altijd “Ben ik nu de DUFF van de groep?”
En dat is best intens.
Rond de periode van het 1ste middelbaar was ik plots vermagerd, ik voelde me fysiek goed, maar was ik daarmee gelukkiger? Nee.
Want daar stond ik dan op de speelplaats, mager, en ik hoorde er nog altijd niet bij, want ge blijft wel nog altijd uzelf.
Toen ik 19 werd, was alles gekeerd.
Ik ben op EF geweest. (Education First, een internationale privéschool waar je over de hele wereld de lokale taal leert.)
Ik heb 5 maand in Nice gewoond, en 4 maand op Malta. Daar kon ik voor de eerste keer mezelf zijn.
Ik zat daar met mensen van over de hele wereld, en iedereen had zijn rugzakske bij, letterlijk en figuurlijk.
Wij waren elkaars klankbord, en dat was echt een fijn gevoel.
"Het was voor mij een verademing om eindelijk mezelf te kunnen zijn."
Ik zat eindelijk op die goede lijn: Ik voelde me goed in mijn vel, had alles geaccepteerd, en toen op mijn 23ste veranderde alles.
Ik kreeg een hernia in mijn rug waar ik voor moest behandeld worden.
Eerst werd er gesproken over infiltraties, maar al snel veranderde dit idee naar een operatie.
“Een lichte operatie, en binnen 2 weken ben je weer de oude”.
Aldus, dat was het plan.
Ze namen nog een laatste scan alvorens te opereren en daarop zagen ze dat mijn tussenwervelschijven er volledig uitgeschoven waren.
Mijn wervels zaten op elkaar en die waren helemaal verbrijzeld.”
De dokter zei mij:
“Ik geef u 4 weken om alles te regelen wat ge moet regelen, maar dan ga je onder het mes, en dan moet je rekenen op een revalidatie van 6 maand.”
Dat was echt super klote, want daar lig je dan, 23 jaar, plat in bed, tijdens corona.
Ik was helemaal geïsoleerd van de wereld.
Ik had die periode wel een lief, maar heb die toen gedumpt.
Ik kon niet mezelf gelukkig houden én hem gelukkig houden én revalideren. Terwijl dat, als ik daar nu op terugkijk, ik me eigenlijk gewoon kwetsbaar had moeten opstellen en zeggen:
“Mannen, het gaat niet”, maar dat was voor mij moeilijk, ik was bang.
Een risico van die operatie was trouwens levenslang in de rolstoel zitten. Ja, wat nu?
Ik bleef achter met een litteken op mijn onderrug, en moest uiteindelijk na de operatie terug leren stappen.
De dokters zeiden me dat ik nooit nog ging kunnen paardrijden, skiën, surfen of wakeboarden,
maar regels zijn er om het tegendeel te bewijzen,
en dus had ik er mijn doel van gemaakt om doelen te bereiken waarvan ze zeiden dat ik die niet ging halen.
"Ik heb alles afgevinkt, fuck da."
Vorig jaar werd ik opgenomen omdat ze dachten dat ik een hartaanval had.
Bleek niet zo te zijn, en na veel onderzoeken weten we eigenlijk nog steeds niet wat het is.
Ik heb last van zwellingen, ben vaak moe en moet soms overgeven.
Er werd ondertussen een procedure in gang gestoken waar een team specialisten gaat proberen te ontdekken wat er nu juist mis is,
maar dat is iets van lange duur.
Ondertussen moet ik ook daar weer mee leren leven.
Ik moet vaak mijn vriendinnen afbellen om te zeggen dat mijn lichaam weer pijn doet, dat ik weer niet kan stappen of dat ik te moe ben, en daardoor weegt mijn sociaal leven keihard door.
Mentaal ben ik eindelijk klaar om mezelf te zijn en alles te accepteren wat mij mij maakt, en ik wil er voor gaan, voor happiness en joy,
maar mijn lichaam zegt soms echt “fuck you”.
Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me het gevoel dat ik kreeg op dat moment.
Zuiver medelijden, en mijn empathische zelve wou haar alleen maar knuffelen en zeggen “Sorry dat je zoveel shit moest doorstaan”,
maar Billie zat rechtover mij, met een smile tot achter haar oren, blij dat ze haar verhaal kwijt kon, en een luisterend oor had.
Blij dat ze gehoord werd door mij, en nu dus ook door jullie.
"Ik ben mij ervan bewust dat er altijd putten zullen zijn op mijn pad. Soms kleine, soms grote, maar uiteindelijk kom ik daar altijd wel door."
Ik heb instagram altijd gezien als een plaats waar ik alleen het allermooiste wil posten.
Ik was dolverliefd op het idee van 10000 volgers.
Maar vandaag vind ik het belangrijker om échte dingen te posten, en een inspiratie te zijn voor jonge meisjes die dikker zijn,
of smaller zijn, want dat is ook een issue!
Minstens even erg dan “te dik” zijn, maar mensen vergeten dat. Zelfde struggle, maar op een andere manier.
Nee, ik heb niet het perfecte lijf, en nee, ik ga morgen niet op de catwalk bij Gucci lopen,
maar dat is ook helemaal niet erg, dat is oké.
We zijn allemaal wie we zijn, en zouden daar veel meer acceptatie voor moeten hebben.
Je ziet zoveel onrealistische dingen op social media, en dat is dan mijn inspiratie.
Om te zeggen “Fuck da, dit is echt, dan ziet ge maar de putjes in mijn kont!”
En daarmee sloten we het gesprek af. “Het interview”, as one might say. Maar het voelde niet aan als een interview.
Het voelde echt aan als een babbel, van vriendin op vriendin. Positieve vibes, openheid en vooral: oprechtheid.
En dat is wat ik graag uit “Mijn lijf, schoon lijf” wil halen.
Dat we kunnen beseffen dat social media niet echt is, en we alleen maar laten zien wat we willen laten zien.
Dat iedereen zijn rugzakske meedraagt, vol trauma’s met de grote T en kleine t,
en dat we meer leren accepteren van onszelf, maar ook van anderen.
Ik hoop dat mensen zichzelf herkennen in deze verhalen, dat ze kunnen denken “oh, zo voel ik mij ook”, en als zij dan nog maar een klein deeltje van Billie’s positiviteit hier kunnen uithalen, zij zich hierdoor al een stuk beter voelen.
Je kan Billie haar pad naar zelfliefde trouwens zelf volgen via instagram (@billiepasmans)
En dus, was dit mijn eerste blog van Mijn lijf, schoon lijf.
Bloed, zweet, en tranen tijdens het schrijven hiervan, want hoe sociaal ik ook ben in mijn persoon: die copywriter in mij is nog ver zoek haha.
Ik hoop dat ik bij elke blog mijn eigen stem steeds beter vindt, want voor mij voelt dit nog maar aan als een begin van een geweldig project.
Heb jij ook een verhaal over je lichaam, waarvan je denkt dat anderen misschien wel inspiratie uit kunnen halen? Ik kies maandelijks iemand uit de mailbox om uit te nodigen naar de studio, dus schrijf je gerust in, ik hoor graag jullie verhaal.
.